Scroll down for English

το να τιμάς μία νέα οικογένεια παρουσιάζοντας με άβολο τρόπο τους υπάρχοντες και μελλοντικούς δεσμούς είναι ίσως περίεργο, αλλά το θέμα εδώ δεν είναι ο θεσμός του μουσείου ή της γκαλερί, αλλά η καλλιτεχνική πρακτική και η συμβολική και υλική οικονομία μέσα στην οποία υπάρχει αυτή.

Όταν ξεκινήσαμε, δεν ήταν σαφές αν ήταν καν εφικτό. Τον Αύγουστο, επιχειρήσαμε μία κριτική συναισθημάτων, και αναδύθηκαν περισσότερα συναισθήματα δυνατά, δημόσια, κάποια καλά, και κάποια άσχημα, κάποια αντικρουόμενα. Οπωσδήποτε, όμως, ανάμικτα.

Σίγουρα είχαμε πολλά ερωτήματα.

Υπάρχει αρκετό νερό;
Υπάρχει αρκετή πίεση;
Υπάρχει κατάλληλη στιγμή;
Τι είναι απαραίτητο και πώς συνδέεται;
Τι επιτρέπεται και πώς αποσυναρμολογείται;
Ποιος αποφασίζει και ποιος λειτουργεί;
Τι είναι ακόμα διαθέσιμο και σε ποιον;
Πότε ξεκινάει το έργο και πότε σταματάει;
Μας επιτρέπεται;
Είναι αυτόνομα;
Μπορούμε να βασιστούμε πάνω τους;
Πόσο μας νοιάζει;
Πόσο μεγάλη δέσμευση είναι;
Θα μας ξεφύγει κάτι;
Μπορεί να αντικατασταθεί;
Θα έπρεπε να αντικατασταθεί;
Τι θα γίνει μετά;
Πιστεύουμε ακόμα σ’ αυτό ή μήπως έχουμε αλλάξει γνώμη;

Είναι ωραίο να έχεις πολλά ερωτήματα, αλλά η ανολοκλήρωτη υπόθεση της συναισθηματικότητας, κάποια στιγμή, έρχεται αντιμέτωπη με την πραγματικότητα. Δεν συνάντησα μεγάλη αντίσταση, την αντίσταση τουλάχιστον που ήλπιζα να συναντήσω.

Οι υποδομές—πράγματα και συστήματα που έχουν δημιουργηθεί και κατασκευαστεί, παλιά, καινούρια, που έχουν αγαπηθεί, που έχουν μισηθεί, που έχουν αντέξει ή αντισταθεί— παραμένουν συχνά αόρατες, αινιγματικές, και κάποιες φορές αναμφισβήτητες. Γίνονται εμφανείς και αλλάζουν με την τριβή.

Αν η μητέρα είναι ακόμα το πρότυπο της επιτυχημένης θηλυκότητας, η κατ’ εξοχήν ηθική μορφή, οι μητέρες που παρουσιάζονται εδώ ενσαρκώνουν τη φροντίδα, τα εφόδια, την ανακούφιση, τις αρνήσεις, τις αποτυχίες, την ανάπαυση και την ανακοπή. Ξυπνούν, σταματούν, ξαναρχίζουν, ξαναρυθμίζουν, κινούνται, χάνουν, καταρρέουν. Είναι συνηθισμένες, είναι υπερβολικές, δεν έχουν τίποτα άλλο, είναι ανοιχτές σε μία μελλοντική κυκλοφορία ή είναι ένα τέλος μέσα τους.

Τον Αύγουστο, διάβασα πως η Λόρεν Μπέρλαντ, ενώ στεκόταν μάλλον στη στάση του δέντρου, απάντησε σε μία ιδιαίτερα μακροσκελή ερώτηση, έπειτα από μία διάλεξη:

Υπάρχουν μόνο δύο είδη ερωτήσεων. Έχω δίκιο ή είσαι η μητέρα μου;

Ίρις

Σεπτέμβριος 2022

mothers

to honour a new family by stretching its existing and future ties inconveniently is maybe a strange thing to do, but the subject here is not the institution of the museum, nor that of the gallery, but that of artistic practice and the symbolic and material economies within which it exists. 

When we began, it was unclear whether it was even possible. During August, we attempted a critique of feelings,  and more feelings came out loud, in public, some good, some bad, some ambivalent, definitely mixed.

We also had a lot of questions.

Is there enough water?
Is there enough pressure?
Is there a right time?
What is necessary and how is it connected?
What is permitted and how is it dismantled?
Who decides and who functions?
What is still available and to whom?
When does the work start and when does the work stop?
Are we allowed?
Are they autonomous?
Can we rely on them?
How do we care?
How much of a commitment is that?
Will we miss something ?
Can it be replaced?
Should it be replaced?
What will happen after?
Do we still believe in this, or have we changed our minds?

Lots of questions and lots of feelings are great, but the unfinished business of sentimentality at some point comes down to facts. I wasn’t met with great resistance, not the one I was hoping for.

Infrastructures—things and systems made, built, old, new, lived, loved, hated, sustained, or resisted—often remain invisible, enigmatic, sometimes unquestioned. They become apparent and change when friction is applied.

If the mother is still the model of successful femininity, the ethical figure par excellence, the mothers presented here embody care, provisions, relief, refusals, failures, rest and arrest. They wake up, they stop, they restart, they reset, they move, they lose, they collapse. They are ordinary, they are excessive, they have no more, they are open to future circulation or they are an end in themselves.

During August I read that Lauren Berlant, apparently standing in tree pose, replied to a particularly long winded question after a keynote they’d given:

There are only two kinds of questions; am I right or are you my mother?

Iris

September, 2022